سیستم اعلام حریق:
اجزای تشکیل‌دهنده‌ی سیستم‌های اعلام حریق:
۱.سامانه ی مرکزی اعلام حریق:
وظیفه‌ی پردازش مرکزی و پایش و کنترل سیستم را بر عهده دارد. پروتکل ارتباطی سیستم که میان تمام دستگاه‌ها برقرار است، بر دو نوع سیستم اعلام حریق آدرس‌پذیر و سیستم اعلام حریق متعارف تقسیم‌بندی می‌شود. یکی دیگر از وظایف این سیستم‌ها، انتخاب نوع خروجی (آژیرخطر عمومی، آژیرخطر در جاهای خاص، تماس با مرکز آتش‌نشانی و سایر خروجی‌ها) است.
۲. تجهیزات تشخیص حریق:
دتکتورها یا آشکارسازهای اعلام حریق (بسته به اینکه به کدام مشخصه‌ی آتش حساس باشند) در گروه‌های آشکارسازهای دود، آشکارسازهای حرارت، آشکارسازهای منواکسیدکربن، آشکارسازهای شعله و آشکارسازهای ترکیبی طبقه‌بندی می‌شوند.
۳.تجهیزات اعلام حریق:
مجموعه‌ای از تجهیزات دیداری و شنیداری است که در زمان احساس خطر، هشدارهای لازم را ارسال می‌کند. انواع گوناگون آژیر ساده، آژیر فلاشر، آژیر سخنگو و انواع زنگ‌ها و بلندگوهای اعلام خطر برای محیط‌های داخل و بیرون ساختمان، از دسته‌بندی‌های این تجهیزات است. همچنین در این سامانه‌ها، معمولاً یک نمایشگر در قسمت‌های پرتردد یا نگهبانی‌ها که به‌صورت 24ساعته حضور دارند، نصب می‌شود.
سیستم اطفای حریق:
انواع سیستم اطفاء حریق:
۱. سیستم آتش نشانی خشک:
این سیستم در واقع برای زمانی تعبیه می شود که به دلیل گستردگی حریق نیاز به وارد عمل شدن ماموران آتش نشانی باشد. لوله های این سیستم در حالت معمولی خشک‌اند و آتش نشان ها با اتصال شلنگ های مربوط به ماشین های آتش نشانی به شیر ورودی اقدام به کنترل حریق می نمایند.
۲.سیستم آتش نشانی تر:
این نوع سیستم اطفاء حریق در واقع برای استفاده توسط ساکنین ساختمان تعبیه می شود و هر شخصی می تواند برای خارج شدن آب از لوله ها اقدام به باز کردن شیر آن بکند.
۳.سیستم آتش نشانی ترکیبی:
اغلب با توجه کاربری ساختمان ها و میزان خطر پذیر بودن آن ها، سیستم اطفاء حریق به صورت ترکیبی از سیستم خشک و تر طراحی و اجرا می شود.